ਕੁੜੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ
ਮਣਾਂ-ਭਾਰੀ ਟੋਕਰੇ ਦੇ,
ਬਾਲੇ ਕੱਢ ਜਾਂਵਦੀ ।
ਹਲ ਵਾਹੁੰਦੇ ਵੀਰਨੇ ਨੂੰ,
ਭੱਤਾ ਚਾ ਪੁਚਾਂਵਦੀ ।
ਹਾਨਣਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹਾਂ ‘ਚ,
ਪੰਜੇਬਾਂ ਛਣਕਾਂਵਦੀ ।
ਦੁੱਖ ਦਰਦ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ,
ਉਂਗਲੀਂ ਨਚਾਂਵਦੀ ।
ਬੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਦੀ ਛੋਹ ਵਿਚੋਂ,
ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਖੁਮਾਰ ਚੋਂ ।
ਚਾਲ ਮਟਕੀਲੀ ਵਿਚੋਂ,
ਹਿੱਕ ਦੇ ਉਭਾਰ ਚੋਂ ।
ਖੇਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਚੁਗੇ ਹੋਏ,
ਨਰਮੇ ਦੇ ਅੰਬਾਰ ਚੋਂ ।
ਘੰਮ ਘੰਮ ਚਾਟੀਆਂ ‘ਚ,
ਪੈਂਦੀ ਘੁਮਕਾਰ ਚੋਂ ।
ਬੋੜੇ ਖੂਹੋਂ ਤੌੜਾ ਚੁੱਕੀ,
ਚਾਲ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਚੋਂ ।
ਲੱਕ ਦੇ ਮਰੋੜ ਵਿਚੋਂ,
ਵੰਗਾਂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ ਚੋਂ ।
ਸਿਰੋਂ ਉੱਚੀ ਮੱਕੀ ਦੀਆਂ,
ਛੱਲੀਆਂ ਨੂੰ ਡੁੰਗਦੀ ।
ਸਰ੍ਹੋਂ-ਸਾਗ ਤੋੜਦੀ,
ਤੇ ਛੋਲੂਏ ਨੂੰ ਠੁੰਗਦੀ ।
ਲੱਖ ਭਾਵੇਂ ਹੋਣ ਦੁੱਖ,
ਪਿਆਰ ਸੀਨੇ ਪਾਲਦੀ ।
ਪੱਬ ਧਰਤੀ ਲਾਂਵਦੀ ਨਾ,
ਹੁਸਨਾਂ ਦੇ ਤਾਲਦੀ ।
ਸੱਜਣਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਇਹ,
ਤਿਣਕਿਆਂ ਚੋਂ ਭਾਲਦੀ ।
ਯਾਰ ਦੇ ਪਿਆਰ ਲਈ,
ਲੱਖ ਜਫਰ ਜਾਲਦੀ ।
ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ ਵਿਉਲ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ,
ਪਤੀ-ਪਿਆਰ ਪੁੱਛਦੀ ।
ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਹੌਕਿਆਂ ‘ਚ,
ਜਾਨ ਇਹਦੀ ਲੁੱਛਦੀ ।
ਛੋਪ ਵਿੱਚ ਕੱਤ ਰਹੀ,
ਚਰਖਿਆਂ ਦੀ ਘੂਕ ਚੋਂ ।
ਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨੱਚ ਰਹੀ,
ਗੀਤਾਂ ਵਾਲੀ ਹੂਕ ਚੋਂ ।
ਡੌਲਿਆਂ ਤੇ ਪੱਟਾਂ ਨਾਲ,
ਪੀਂਘ ਚੜ੍ਹੀ ਸ਼ੂਕ ਚੋਂ ।
ਬੜਾ ਕੁਝ ਲੱਭੇ ਸਾਨੂੰ,
ਇਹਦੇ ਪਿਆਰ ਮੂਕ ਚੋਂ ।
ਗਿੱਧਿਆਂ ਦੀ ਤਾਲ ਵਿੱਚ,
ਵੀਰ ਦੇ ਪਿਆਰ ਚੋਂ ।
ਹੁਸਨ ਝਾਤ ਪਾਵੇ,
ਇਹਦੇ ਮੁੱਖ ਦੇ ਨਿਖਾਰ ਚੋਂ ।
– ਰਾਮ ਸਰੂਪ ਅਣਖੀ –
